၁၁၆။ သာဝတ္ထိနိဒါန်း။ ထိုရဟန်းသည် တစ်ခုသော နေရာ၌ ထိုင်ပြီးသော် မြတ်စွာဘုရားအား”အသျှင်ဘုရား ‘ဓမ္မကထိက ဓမ္မကထိက’ဟု ဆိုအပ်၏၊ အဘယ်မျှဖြင့် ဓမ္မကထိက ဖြစ်ပါသနည်း၊ အဘယ် မျှဖြင့် တရားအား လျော်သော အကျင့်ကို ကျင့်သူ ဖြစ်ပါသနည်း၊ အဘယ်မျှဖြင့် မျက်မှောက်၌ နိဗ္ဗာန်သို့ ရောက်သူ ဖြစ်ပါသနည်း”ဟု ဤစကားကို လျှောက်၏။

ရဟန်း ရုပ်ကို ငြီးငွေ့ရန် စွဲမက်မှု ကင်းရန် ချုပ်စေရန် တရားကို ဟောခဲ့မူ ‘ဓမ္မကထိကရဟန်း’ဟုဆိုထိုက်၏။ ရဟန်း ရုပ်ကို ငြီးငွေ့ရန် စွဲမက်မှု ကင်းရန် ချုပ်စေရန် ကျင့်ခဲ့မူ “တရားအား လျော်သောအကျင့်ကို ကျင့်သော ရဟန်း”ဟု ဆိုထိုက်၏။ ရဟန်း ရုပ်ကို ငြီးငွေ့၍ စွဲမက်မှု ကင်းလျက် ချုပ်စေပြီးလျှင် မစွဲလမ်းမူ၍ ကိလေသာမှ လွတ်မြောက်ခဲ့မူ “မျက်မှောက်၌ နိဗ္ဗာန်သို့ ရောက်သော ရဟန်း”ဟု ဆိုထိုက်၏။ ရဟန်း ဝေဒနာကို။ပ။ သညာကို။ သင်္ခါရတို့ကို။ ဝိညာဏ်ကို ငြီးငွေ့ရန် စွဲမက်မှု ကင်းရန်ချုပ်စေရန် တရားကို ဟောခဲ့မူ “ဓမ္မကထိကရဟန်း”ဟု ဆိုထိုက်၏။ ရဟန်း ဝိညာဏ်ကို ငြီးငွေ့ရန်စွဲမက် မှုကင်းရန် ချုပ်စေရန် ကျင့်ခဲ့မူ “တရားအား လျော်သော အကျင့်ကို ကျင့်သော ရဟန်း”ဟု ဆိုထိုက်၏။ ရဟန်း ဝိညာဏ်ကို ငြီးငွေ့၍ စွဲမက်မှု ကင်းလျက် ချုပ်စေပြီးလျှင် မစွဲလမ်းမူ၍ ကိလေသာမှလွတ်မြောက်ခဲ့မူ “မျက်မှောက်၌ နိဗ္ဗာန်သို့ ရောက်သော ရဟန်း “ဟု ဆိုထိုက်၏ဟု (မိန့်တော်မူ၏)။

စတုတ္ထသုတ်။